Jak holować przyczepę zgodnie z prawem?

Masz Prawo Jazdy kat. B i nie wiesz jaką przyczepę możesz holować swoim samochodem? Kiedy kupić Viatoll i dla kogo jest obowiązkowy? Przeczytaj nasz poradnik i holuj przyczepy zgodnie z prawem

Prawo jazdy

W Polsce, w przypadku samochodów osobowych i ciężarowych o DMC 3,5T, od kierującego wymagane jest Prawo Jazdy kategorii B. Według przepisów Kodeksu Drogowego, posiadając B możemy holować samochodem przyczepy lekkie, których DMC nie przekracza 750 kg. W przypadku cięższych przyczep sprawa robi się bardziej skomplikowana. Przygotowaliśmy tabelę, w której znajdziesz informację jaka kategoria Prawa Jazdy wymagana jest przy holowaniu innych przyczep niż lekkie.

Jaką przyczepę może holować Twój samochód?

Ilość osi w przyczepie nie ma znaczenia, ważna jest tylko Dopuszczalna Masa Całkowita (DMC) !

W przypadku przyczep lekkich (DMC do 750 kg), sprawdzamy w dowodzie rejestracyjnym samochodu pole O.2 i pole F.1 w dowodzie przyczepy. Jeżeli podana wartość DMC jest równa, lub ta w samochodzie (O.2)  jest wyższa od Dopuszczalnej Masy Całkowitej przyczepy (F.1) to zestaw jest zgodny z prawem.

Przepisy mówią, że posiadając kategorię B możemy dowolnym pojazdem o DMC 3,5 T holować przyczepę lekką. Może się tak zdażyć, że do samochodu o DMC 3,5 T zaczepicie przyczepę o DMC 750 kg i sumaryczne DMC zestawu będzie wynosiło 4250 kg. Taki zestaw jest zgodny z prawem i jest to jedyna kombinacja, kiedy na „B” możemy przekroczyć 3,5 T, w innych przypadkach konieczne jest posiadanie kategorii B96 lub B+E (patrz tabela). 

Przyczepy ciężkie są wyposażone w hamulce, w Europie jest to najczęściej hamulec bezwładnościowy czyli potocznie zwany najazdowym. W dowodzie rejestracyjnym naszego samochodu w polu O.1 podana jest wartość, jakiej wagi przyczepę z hamulcem może holować nasze auto (pole F.1 w dowodzie to DMC przyczepy). Przyczepa nie może być cięższa od samochodu, który ją holuje (przepis nie dotyczy samochodów terenowych z homologacją N1G lub M1G – patrz poniżej). W niektórych przypadkach, aby zestaw był zgodny z prawem, może zajść potrzeba balastowania samochodu holownika.

Niezależnie od wartości parametrów wpisywanych w rubrykach dowodu rejestracyjnego lub pozwolenia czasowego przy kodach O.1, O.2, F.3, podstawą do kontroli drogowej przyczepy będzie jej rzeczywista masa całkowita w odniesieniu do rzeczywistej masy całkowitej pojazdu ciągnącego.

Viatoll

System Viatoll obowiązuje w naszym kraju i jeżeli nie chcemy zapłacić mandatu w wysokości 3000 zł to należy bezwzględnie przestrzegać zasady – Twój zestaw przekracza 3,5T ? Viatoll jest obowiązkowy!

Nie ma tu żadnej tolerancji wagowej, nie obowiązuje też zasada – jadę „na pusto” to nie płacę. Kamery umieszczone na bramkach robią zdjęcia tablic rejestracyjnych samochodu i przyczepy a system sumuje ich DMC, ściągając dane z centralnej ewidencji pojazdów.  Im nowszy holownik (wyższa norma spalania EURO), tym mniej zapłacimy za kilometr drogi objętej systemem e-myta.

Wypożyczenie urządzenia kosztuje 120 zł i jest to kaucja zwrotna. Więcej info znajdziesz na viatoll.pl

 

Samochody terenowe z homologacją N1G lub M1G

Warunki techniczne pojazdów oraz zakres ich niezbędnego wyposażenia.
Dz.U.16.2022
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA INFRASTRUKTURY 1
z dnia 31 grudnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia 2
Na podstawie art. 66 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn.
zm.) zarządza się, co następuje:
(…)

Dział II 6
Wymiary, masy i naciski osi pojazdu
7. Dopuszczalna masa całkowita przyczepy z hamulcem,
ciągniętej przez samochód osobowy, samochód ciężarowy i specjalny o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5t, nie może przekroczyć:
1) wartości znamionowej urządzenia sprzęgającego,
2) dopuszczalnej masy całkowitej tych pojazdów,
3) maksymalnej masy ciągniętej określonej dla tych pojazdów przez producenta,
4) 3500 kg ‒ z tym że w przypadku samochodu terenowego, zgodnie z definicją zawartą w załączniku II do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (Dz. Urz. UE L 263 z 09.10.2007, str. 1, z późn. zm.), masa ta nie może przekroczyć 150% dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu ciągnącego przy jednoczesnym spełnieniu warunków określonych w pkt 1, 3 i 4.
8. Dopuszczalna masa całkowita przyczepy bez hamulca, ciągniętej przez samochód osobowy, samochód ciężarowy i specjalny o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t, nie może przekroczyć:
1) wartości znamionowej urządzenia sprzęgającego;
2) maksymalnej masy ciągniętej określonej dla tych pojazdów samochodowych przez producenta lub połowy
ich masy własnej powiększonej o 75 kg, należy przyjąć
mniejszą wartość;
3) 750 kg.
(…)

SAMOCHODY TERENOWE WEDŁUG PRAWA

Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r.
ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywa ramowa)
Pojazdy terenowe (symbol G)

4.1. Pojazdy kategorii N1 o maksymalnej masie nieprzekraczającej dwóch ton oraz pojazdy kategorii M1 uważa się za pojazdy terenowe, jeżeli
posiadają:
‒ co najmniej jedną oś przednią i co najmniej jedną oś tylną zaprojektowane tak, aby obie mogły być napędzane równocześnie, dotyczy to
również pojazdów, w których napęd na jedną z osi może zostać odłączony,
‒ co najmniej jedną blokadę mechanizmu różnicowego lub co najmniej jeden mechanizm o podobnym działaniu oraz jeżeli ich zdolność pokonywania wzniesień, obliczana dla pojazdu bez przyczepy, wynosi 30%.
Ponadto muszą one spełniać co najmniej pięć z następujących sześciu wymagań:
‒ kąt natarcia wynosi co najmniej 25º,
‒ kąt zejścia wynosi co najmniej 20º,
‒ kąt rampowy wynosi co najmniej 20º,
‒ prześwit pod osią przednią wynosi co najmniej
180 mm,
‒ prześwit pod osią tylną wynosi co najmniej 180 mm,
‒ prześwit między osiami wynosi co najmniej 200
mm.
4.2. Pojazdy kategorii N1 o maksymalnej masie przekraczającej dwie tony lub pojazdy kategorii N2, M2 lub M3 o maksymalnej masie nieprzekraczającej 12 ton uważa się za pojazdy terenowe, jeżeli wszystkie ich koła są zaprojektowane tak, aby były napędzane równocześnie, dotyczy to również pojazdów, w których napęd na jedną z osi może zostać odłączony lub jeżeli spełnione są następujące trzy wymagania:
‒ co najmniej jedna oś przednia i jedna oś tylna są zaprojektowane tak, aby były napędzane równocześnie, dotyczy to również pojazdów, w których napęd na jedną z osi może zostać odłączony,
‒ posiadają co najmniej jedną blokadę mechanizmu różnicowego lub co najmniej jeden mechanizm o podobnym działaniu,
‒ mogą pokonywać wzniesienia o nachyleniu 25%, liczone dla pojazdu bez przyczepy.
4.3. Pojazdy kategorii M3 o maksymalnej masie przekraczającej 12 ton lub kategorii N3 uważa się za pojazdy terenowe, jeżeli wszystkie ich koła zaprojektowane są tak, aby były napędzane równocześnie, dotyczy to również pojazdów, w których napęd na jedną z osi może zostać odłączony lub jeżeli spełnione są następujące wymagania:
‒ napędzana jest co najmniej połowa kół,
‒ posiadają co najmniej jeden mechanizm różnicowy z blokadą lub urządzeniem o podobnym działaniu,
‒ mogą pokonywać wzniesienia o nachyleniu 25%, liczone dla pojazdu bez przyczepy,
‒ spełniają co najmniej cztery z następujących sześciu wymagań:
• kąt natarcia wynosi co najmniej 25º,
• kąt zejścia wynosi co najmniej 25º,
• kąt rampowy wynosi co najmniej 25º,
• prześwit pod osią przednią wynosi co najmniej 250 mm,
• prześwit między osiami wynosi co najmniej 300 mm,
• prześwit pod osią tylną wynosi co najmniej 250mm.
Warunki dotyczące obciążenia i sprawdzania
4.4.1. Pojazdy kategorii N1 o maksymalnej masie nieprzekraczającej dwóch ton oraz pojazdy kategorii M1 muszą być w stanie gotowym do jazdy, mianowicie z płynem chłodzącym, smarami, paliwem, narzędziami, kołem zapasowym i kierowcą (patrz: przypis o w załączniku I).
4.4.2. Pojazdy silnikowe inne niż określone w pkt
4.4.1 muszą być obciążone do poziomu technicznie dopuszczalnej maksymalnej masy podanej przez producenta.
4.4.3. Wymaganą zdolność do pokonywania wzniesień (25% i 30%) sprawdza się obliczeniowo. W wyjątkowych przypadkach służby techniczne mogą żądać, żeby dany typ pojazdu został im przedstawiony do przeprowadzenia badań bezpośrednich.
4.4.4. Podczas pomiaru kąta natarcia, kąta zejścia i kąta rampowego nie bierze się pod uwagę tylnych zabezpieczeń.
Definicje i szkice wymiarowe prześwitu pojazdu.
(Definicje kąta natarcia, kąta zejścia, kąta rampowego, patrz: odnośniki na, nb i nc w załączniku I).
4.5.1. „Prześwit w granicach rozstawu osi” oznacza najkrótszą odległość między płaszczyzną podłoża i najniżej położonym stałym punktem pojazdu. Zestawy jezdne wieloosiowe uważa się za oś pojedynczą.
4.5.2. „Prześwit pod osią” oznacza wysokość łuku przechodzącego przez środki powierzchni styku z jezdnią opon kół danej osi (w przypadku kół bliźniaczych pod uwagę bierze się koła wewnętrzne) oraz stycznego do najniższego stałego punktu pojazdu między tymi kołami.
Żadna stała część pojazdu nie może znajdować się w zakreskowanej strefie rysunku. W odpowiednim przypadku prześwit pod kolejnymi osiami jest wskazywany według ich ułożenia, na przykład 280/250/250.